«پابرهنه در بهشت». کارگردان: بهرام توکلی.

یکی از فیلم های جشنواره بیست و پنجم بود که آن موقع خیلی دلم می خواست ببینم.

رفته بودم سوپری ببینم این پفک ماهی که می گویند چه مزه ای داره. فیلم هم داشت. شروع کردم فیلم ها را ورق زدن. فروشنده هم طبق معمول تند تند فیلم پیشنهاد می داد. دیگر یاد گرفته بودم به جای اینکه بزنم توی ذوق فروشنده، بدون حرف دنبال فیلمی که می خواهم بگردم و اگر نبود، بدون بحث بگویم که نمی خواهم. پابرهنه در بهشت و پفک ماهی به دست، برگشتم خانه.

اولین بار سرسری دیدیم. اصلش خواهرم بود که داشت می دید. من همزمان داشتم کاری انجام می دادم. صدای خاص روایت ِ هومن سیدی و فضای سرد ابتدای فیلم، که با نور آبی تشدید می شد مناسب حال آن موقعم نبود. به هر حال فیلم را تا آخر دیدم. خوب بود. به خودم گفتم از آن فیلم هاست که بعدا باید باز ببینم تا بفهمم.

دومین بار عالی بود! همه ی سردی فیلم ذوب شده بود در بازی های فوق العاده، نَریشِن های(نریشن؟ مونولوگ؟ اسمش چیه؟) هومن سیدی، دیالوگ های افشین هاشمی و سیروس همتی که انصافا هر دو عالی بازی کرده بودند. دلم می خواست همه ی فیلم را با مخلفاتش یکجا قورت بدهم. دو سه بار فیلم را نگه داشتم و پریدم کاغذ آوردم، نریشن های هومن سیدی را نوشتم. 


پست جدید سطرانه باعث شد دوباره یاد این فیلم بیفتم. فیلم را بهش پیشنهاد دادم. بعد یادم افتاد که قبلا هم با زبان خوش به یک کسی(!) گفته بودم برو این فیلم را ببین و ندیده بود. گفتم بیایم یک دعوت عمومی بکنم، بلکه یکی برود و ببیند! عکس نسخه ی سوپری را هم که گذاشتم این بالا. دیگر؟