- بذار یکی از سوالای سختشو پیدا کنم. آهان. این یکی خیلی سخت نیست ها! ولی حالا اینو حل کن فعلا.

در حالی که دستش را محکم گرفته روی جواب، سوال را نشانم می دهد. انگشتش را می زنم کنار و انتهای سوال را به زور می خوانم. تا شروع می کنم می گوید:

- رمزش رو داری؟

- رمز؟ یعنی چی؟ صبر کن دارم حلش می کنم.

حالتهای مختلف قرار گرفتن اعداد زوج و فرد را امتحان می کنم. می دانم راه حل من آسان به ذهن بچه ی پنجم دبستان نمی رسد اما فعلا تنها راه به نظرم همین است. فکر می کنم جواب 5 باشد اما هنوز همه ی حالتها را امتحان نکرده ام. اصلا نمی گذارد. همه ش می پرد وسط و حرف می زند. گزینه ها را می گیرد جلوی چشمم. می گویم:

- هنوز کامل حلش نکردم ولی فکر کنم 5 باشه.

یکی صدایم می کند. نمی گذارم جواب را بگوید. می گویم برمی گردم و خودم حل می کنم. حل کردن این چیزها را دوست دارم حتی اگر برای بچه دبستانی ها طرح شده باشد. من که می روم خواهرم را گیر می آورد.

بعد از ظهر دوباره یاد سوال می افتد. می گوید:

- تو این کتابه نوشته می شه 5 ولی آقای ر گفت جوابش غلطه. تو کتاب ... و ... و ... هم جوابش فرق داره. رمزش 1011 ست. 

- چی؟ یعنی چی رمزش 1011 ست؟

احتمالا اعدادی را می گوید که اگر در قاعده مثلث بچینیم جواب بدست می آید.

- خب سر امتحان که وقت نداریم حلش کنیم. "خیلی" طول می کشه! رمزشو حفظم! تو ذهنم حک شده! 10 سال دیگه م یادم نمی ره!

کم کم دوزاری ام می افتد. دلم نمی آید حالت پیروزمندانه ای که از حک شدن رمز  در ذهنش دارد خدشه دار کنم. شک دارم حتی سوال را خوب فهمیده باشد، چون وقتی گفت که اعداد باید یک رقمی باشند کاملا حالت تردید داشت. شب هم می گفت آقای ر برای بچه ها ثابت کرده که 5 غلطه اما من نبودم! 

توضیح اینکه این بچه، بچه ی باهوشی است و من اصلا نمی فهمم چرا باید از این سن نابود شود!

پ.ن.1: نمی دانم زمان ما چند درصد بچه ها برای آزمون تیزهوشان کلاس می رفتند و درس می خواندند، اما حالا فکر می کنم اوضاع خیلی خراب باشد، مخصوصا توی شهرستان ها. جالب اینجاست که تا جایی که یادم می آید آن موقع سوالات طوری بود که وقتی بچه های فامیل می پرسیدند کلاس می رفتی واقعا تعجب می کردم که اصلا مگر با کلاس رفتن می شود قبول شد؟! امیدوارم هنوز همین طور باشد اما با خودم فکر می کنم وقتی کسی روزی چند ساعت تست بزند، چقدر می شود سوال های متفاوتی طرح کرد که بچه ها واقعا با استدلال و فکر  خودشان حل کنند؟!

حیف شد! مهمترین مزیتی که فکر می کردم مدارس سمپاد* دارند این بود که فکر کردن و منتظر جواب نبودن را به بچه ها یاد می دادند.

پ.ن.2: واقعا اگر بچه ی من نوعی (با معیارهای سازمان در سنجش ضریب هوشی) در آزمون مردود باشد، چه اصراری هست در مدرسه ی تیزهوشان درس بخواند؟ این هم مثل تاکید بیش از حدمان روی نمره ی معدودی از درس ها که در مدرسه تدریس می شوند و انکار ِ همه ی استعدادهای دیگر بچه هامان نیست؟ 

پ.ن.3: این ها همه با این فرض بود که سمپاد در مسیر درستی حرکت کند. شنیده ام که مدتی در کما بوده، امیدوارم نمرده باشد.

*: سازمان ملی پرورش استعدادهای درخشان